Ringvaartregatta
Woensdag 11 mei 2011, om 3.00 uur gaat de wekker, spullen staan al klaar, alles mee de auto in, en op naar Apeldoorn waar Emmy als het goed is ook zo vroeg uit de veren is. Toen ik in 2008 met roeien begon had ik nog nooit van de ringvaartregatta gehoord, terwijl ik mijn jeugd en een groot deel van mijn volwassen leven aan de rand van de Haarlemmermeer heb gewoond. Ja, mede roeifietser Theo Homan had deze wedstrijd een keer gewonnen in de skiff, maar toen wist ik nog niet dat dit de ringvaartregatta was. Lange afstanden is wel mijn ding, met de ligfiets een retourtje Sluis - Boulogne sur Mer in 2000, per ligfiets naar een wedstrijd op circuit Zolder, een dag heen, volgende dag wedstrijd, en weer terug naar huis. Woon-werk met de ligfiets een keer per week 90 km enkele reis, en ga zo maar door. De roeifiets maakt ook steeds langere afstanden, en vorig jaar reis ik per roeifiets vanuit de Provence in een week terug naar Brummen ( na afloop van een 24 uurs wedstrijd ). Inmiddels heb ik natuurlijk al kennis genomen van het fenomeen ringvaartregatta, en 2011 zou in het teken komen te staan van het volbrengen ervan. Maar meer nog wil ik mijn vaardigheid in de skiff op een hoger plan brengen. In december 2010 wordt ik mede lid van roeivereniging Naarden, mijn werk is 4 dagen per week in Naarden, en zo kan ik extra skiff kilometers maken rondom mijn werk. Ook geld er hier geen skiff verbod in de winterperiode omdat men hier op een veredelde sloot roeit waarbij je nooit meer dan een riemlengte van de kant verwijderd bent.
De strenge winter belemermd mij enigzins om voldoende trainingskilometers te maken, een rugblessure in februari weerhoud mij vervolgens wederom van het oppakken van trainingsarbeid. De skiffhead begin april is mijn vuurdoop voor het skiffen in een wedstrijd. Niet geheel ontevreden met het resultaat, en met voldoende ruimte voor verbetering haal ik een 90ste plek van de 160 deelnemers. Wel aan de verkeerde kant van het midden. De volgende wedstrijd is de Ringvaartregatta, en ik maak braaf mijn trainingskilometers. Dinsdagochtend een uurtje roeien voor ik aan het werk ga, donderdagmiddag 1,5 uur roeien na het werk, en zaterdag ochtend 3 uur roeien op de IJssel, en het Twente kanaal. De echte beproeving volgt in de vorm van de verkennigstocht voor het Isala jubileum op 2e paasdag, 100km roeien op de IJssel. In het gezelfschap van de Zeemeeuw is het een stuk veiliger roeien dan wanneer ik dit alleen zou ondernemen. Liesbeth heeft over deze tocht al een verslag gemaakt zodat ik me hier zal beperken met de mededeling dat het eigenlijk wel prima ging. Wel een paar blaren, maar niets om mij zorgen over te maken. Het roeien zal ik wel volhouden, de handen moeten lang genoeg heel blijven, en het zitvlak moet het vol zien te houden.
Dinsdag 10 mei breng ik Snabbeltje naar Deventer, onze roeivrienden van Daventria zijn zo aardig om Snabbeltje naar Leiderdorp te vervoeren. De volgende ochtend is het om 4.00 uur erg rustig op de weg, en hoewel het een doordeweekse dag is, komt Leiderdorp binnen afzienbare tijd naderbij. Snabbeltje ligt braaf te wachten, reeds opgeriggerd. Emmy vormt met Theo Homan samen de volgploeg van vandaag, Theo rijdt met zijn roeifiets het rondje Haarlemmermeer, Emmy fiets hier ook mee, en doet de rest van de route met de auto. Om 7.00 uur zou ik het water op moeten gaan, maar omdat er dit jaar met GPS Tracking gewerkt wordt, en iedere boot voorzien moet zijn van zo'n apparaat duurt het wat langer voor ik richting de kaagsociëteit kan roeien. Emmy kan de auto slecht terugvinden, en ook de Isala singles zijn in gebruik bij een studenten-acht.
Om 8 uur start mijn veld, en dat is ook het tijdstip waarop Emmy en Theo bij Asopos de Vliet wegrijden. Emmy sluit aan in de file, Theo roetst als een bezetene naar het punt waarop de roeiers de ringvaart opdraaien. Het eerste stuk over de kagerplassen ligt het veld al snel uit elkaar, de dubbel 2en, en de 2 zonders voeren het veld aan, 3 skiffjes er tussen, en op gepaste afstand het C materiaal. Na een klein half uur en 6 km later is daar dan de ringvaart, Theo staat al klaar, maar Emmy is in geen velden of wegen te bekennen. Niks aan te doen, gewoon lekker doorroeien, de eerste blaren dienen zich al aan. Het tempo zit er aardig in, gemiddeld 12 km per uur, en van vermoeidheid is natuurlijk geen sprake. Het is gewoon genieten, vele malen heb ik de ringvaart in de rondte gefietst, in de ligfiets, op de roeifiets, en zelfs een keer op skates ( dat was pas afzien ). Ik herken veel punten van vroeger, en voor ik het weet ben ik al in de buurt van Aalsmeer en loop ik in op deelnemers van het veld dat voor mij gestart is. Na de linkerhand beginnen de blaren op de rechterhand ook hun kop op te steken, en voorbij de Bosrandbrug moet ik even naar de kant om dit vakkundig te tapen. Er zijn dan iets van 22 kilometers afgelegd, en dus nog 74 te gaan. De vingers tapen gaat wel, maar de blaren op de handpalmen is niet te doen.
Stoppen is geen optie, ik zou volgens Theo de hele roeifietsgemeenschap teleur stellen, en ik heb hier niet al die trainingskilometers gemaakt om mij door een paar opgezwollen eeltbulten uit het veld te laten slaan. Boven Schiphol begint de tegenwind, Emmy is inmiddels ook van de partij, stug doorroeien, en deelnemers in blijven halen motiveert enorm. De pijn aan de handen is van ondergeschikt belang, en Theo geeft aan nog 4 kilometer tegen wind, en dan buigt de ringvaart weer af naar het zuiden. De wind komt nu van opzij, en bij de Mooie Nel is het harken over een stuk van 500 meter. Dan de Cruqius, het stoomgemaal dat de polder mede heeft drooggelegd, en eigenlijk een van de pijlers die dit evenement heeft mogelijk gemaakt. ( samen met de Lynden, en de Leeghwater ). Het aankomende weekend is hier de Spaarne Lente race waar ik mij al voor ingeschreven heb. Mijn schoonmoeder fietst hier ook nog een stukje mee gezien zij in Haarlem resideert.
Bennebroek, Hillegom, Lisse ( mijn geboortedorp ), hier is weer een stoppunt van de organisatie. Theo heeft inmiddels een paar wielrenhandschoentjes voor mij gescoord, en ik laat mijn handen even tot rust komen op de walkant. Dit is het punt waarop 59 kilometer van de route is afgelegd, dus nog maar 37 kilometer te gaan. Moe ben ik nog steeds niet, alleen een beetje last van wat blaarvorming. Hoewel de handschoenen de pijn niet wegnemen, gaat het wel lekkerder, het wordt niet erger, en de riemen plakken niet meer aan mijn handen zodat het vel ook niet meer zo trekt. Net voorbij de kaagbrug neem ik afscheid van Theo, en hij beloofd mij te trakteren op een biertje wanneer ik eerder in Leidschendam ben dan hij in Almere. Emmy fietst terug naar de auto, en ik roei gewoon vrolijk verder.
Het einde van het ringvaarttraject dient zich aan, de kagerplassen moeten overgestoken worden, de wind is kracht 4 en komt uit het westen. Dit betekent halve wind, hetgeen voor zeilers wellicht als muziek in de oren klinkt, maar een roeier heeft liever wind mee of tegen. De golven op de kagerplassen zijn wat hoger dan op de ringvaart, maar eigenlijk roeit het naar omstandigheden gewoon prima. Een enkele hekgolf van een speedboot met waterskiër daar gelaten. Ik koers redelijk strak op Warmond aan, en haal weer wat deelnemers in ( die ik ook al eerder had ingehaald ). Bij Warmond gaat de route richting de Zijl, en van de 2 aangekondigde bruggen blijkt er maar eentje over te zijn. Op de Zijl is het druk met sloepjes en andere pleziervaartuigen. Door de harde kanten in Leiden is het een grote klotsbak, en dat roeit voor geen meter. Bij Restaurant Cronensteyn heb ik met Emmy afgesproken voor bevoorrading en een korte pauze, maar Emmy zit weer vast in het verkeer. De kant is zowiezo te hoog om aan te meren, en de golven zouden de skiff ook tegen de kade aan kunnen slaan. Even verder slaat een flinke golf overboord van een passerende speedboot. Het eerste water aan boord na 80 kilometer roeien.
Daar komt Emmy aangereden, ze zoekt een geschikte landingsplek even verderop. Terwijl ik een krentebol naar binnen werk roepen de passerende deelnemers dat het nog maar 7 kilometer naar Leidschendam is, dus waarom ik nu een pauze neem, begrijp ik uit hun opmerking. In de boot maar weer, en de voorbijgangers weer inhalen. Om 17.05 vaar ik Leidschendam binnen, dit is het Chalet Reynard van de ringvaartregatta, als je dit haalt dan haal je de finish ook. Hier laat ik me ook masseren, niet omdat het nodig is, maar omdat het kan. Ik mag kiezen wat ik wil laten masseren, het meest populair zijn de billen, maar daar trekt masseur Jasper een bedenkelijk gezicht bij. De onderrug dan maar, die kan wel wat kneedwerk gebruiken. Snabbeltje is al naar de andere kant van de sluis getild door Lagaaien ( leden van roeivereniging Laga ), en daar zie ik na mijn massage Emmy staan met mijn schoenen in de hand. Binnen 45 minuten moet je hier weer vertrekken, maar dan moet er eerst nog een binnenvaartschip de sluis passeren, en wordt de vertrektijd even opgeschoven.
Na 51 minuten pauze ga ik voor het laatste loodje naar Rijswijk, waar dit jaar de finish is. Volgens Theo is dit traject een lange eindsprint en vergeet je al je pijn, blaren en hongerklop, en denk je maar aan een ding, de finish. Roeivereniging de Laak is druk aan het skiffen op het traject, en terwijl ik deze jeugdleden ontwijk, wordt ik gewaarschuwd voor een tegemoetkomend binnenvaartschip, vakkundig stuur ik de skiff naar de kant. Zal me niet gebeuren dat ik in het zicht van de finish door een binnenvaartschip wordt overvaren, dat zou echt zonde zijn. Vraag me wel af waarom de Laak zijn roeiers op het wedstrijdparcours laat roeien. Onder de A4 brug zet ik nog even aan om vlot en fris over de finish te gaan, terwijl ik wordt aangekondigd als roeier van de Zwolsche, roep ik de finishmensen nog even toe dat dit natuurlijk Isala moet zijn. Daar hadden ze niet van terug, want hoe kan iemand die net 100 km in een skiff geroeid heeft uberhaubt nog een woord uitbrengen, laat staan een zinnig woord.
Nog even wachten op Emmy, skiff op het dak laden, en dan nog even het rugnummer inleveren. Een biertje zou er wel in gaan, maar de consumptie munten gaan per 10, bovendien is het verkrijgbare eten van de carnivoren variant zodat Emmy besluit om een muntje van een feestganger te kopen, die vervolgens spontaan zijn biertje afstaat. Heel toepasselijk krijg ik bij het inleveren van het rugnummer een rolmaatje bij de herdenkingsmunt. Moe en voldaan keren we Oostwaarts, onderweg geniet ik nog even na van deze mooie tocht, volgend jaar sta ik weer aan de start.
Een woord van dank voor mijn begeleiding zonder wie dit allemaal niet mogelijk was geweest, Emmy, Theo, het was een mooi avontuur. Verder iedereen bedankt die mij gesteunt heeft voor of tijdens dit evenement, het heeft het afzien een stuk verzacht, en mijn vader voor het maken van de foto's waar we alledrie op staan.
Dennis.